O książce: 2001 / Książka Kapitoliny Kokshenevej jest efektem ponad dziesięcioletnich przemyśleń o tym, dlaczego normalnemu człowiekowi nudzi się czytanie współczesnej literatury. Refleksje cenne nie tyle dla analizy konkretnych dzieł i przedstawień teatralnych końca XX wieku, ile dla ich podejścia do poważnych problemów ontologicznych rozwoju kultury rosyjskiej. Refleksje Kokszeevy są interesujące zarówno dlatego, że zawierają religijną ocenę nowej literatury i dramatu, jak i dlatego, że ta religijność, nawet w najbardziej nieprzyzwoitych sytuacjach, brzmi nie jak zdanie, ale jak współczucie. To nie tylko „rosyjskie”, to ludzkie współczuć Wiktiukowi, który pod koniec lat 80. wystawiał „Sceny sportowe” Radzińskiego. Współczuć nie grzechowi, ale grzesznej osobie, z brudem i brzydotą jego wewnętrznego świata. A jednocześnie martwić się o wizerunki kobiet okaleczone i zhańbione przez tego mężczyznę (artykuł „O kobiecie»).